Zasada Pareto to metoda pozwalająca wyznaczyć priorytety w działaniu.
Zasada została odkryta przez włoskiego ekonomistę Vilfredo Pareto. Zajmował się on badaniami nad nierównymi zasobami dóbr materialnych i bogactw. Zauważył że 80% bogactwa kraju jest w posiadaniu 20% ludzi. Tę prawidłowość można było zaobserwować w wielu krajach.
Amerykanin Joseph Juran teoretyk zarządzania wiele lat po Pareto również odniósł się do tej zasady ostatecznie ją formułując. Zauważył, że 80% problemów jest generowanych przez 20% przyczyn. Owa zasada jest koncepcją ekonomiczną i ma zastosowanie w przedsiębiorczości, marketingu, sprzedaży ( np.: 80% sprzedaży jest generowane przez 20% sprzedawców, 80% zysków do firmy przynosi 20% klientów)
Zasada ta ma przełożenie również na życie. 20% ubrań z naszej szafy nosimy przez 80%. 80% wspomnień jest wynikiem 20% naszych przeżyć. 20% słownictwa z danego języka wystarczy na zrozumienie 80% popularnych tekstów.
Ja poszłam z tą interpretacją troszkę dalej i rozszerzyłam na świat jeździecki.
To są moje spostrzeżenia nie podparte badaniami naukowymi. Taka tylko hipoteza. A co jeśli 80% jeźdźców chcących odnieść sukces wzoruje się na 20% znaczących zawodników? A może 20% jeźdźców dyktuje trendy 80% osób ze środowiska? I w końcu, że 20% osób chce zmienić postępowanie człowieka wobec koni jaki propaguje 80% pozostałych. Wydaje mi się, że tylko 20% jeźdźców stać na prawdziwą empatię wobec swojego partnera jakim jest koń. 80% nie dopuszcza do siebie myśli, że może swoim postępowaniem wyrządzać mu krzywdę. 20% chce zmienić los koni ale ich zdanie na razie się nie liczy bo większość wtóruje przemocowym praktykom treningowym. Dlaczego? Bo co ludzie powiedzą jak się wyłamiesz? Przecież głównie nasze życie opiera się na chęci akceptacji przez środowisko. Jeźdźcy w dużej mierze są oportunistami przyjmującymi na klatę szereg nieetycznych postępowań wobec koni tylko po to by nie przeciwstawić się 20% końskich celebrytów. By się nie narazić, być może kiedyś osiągnąć większe korzyści z jawnego popierania konkretnej osoby mimo przemocowych praktyk. Poza tym - jak postępujemy jak większość to kreujemy się na profesjonalistów. Mam konia i drogi sprzęt to mam wiedzę a jak pojadę z 8 razy na zawody to już jestem ktoś. Tak jak młody kierowca, który przejedzie 10 000 km i uważa się za władcę szos.
Świadomość tego że 20 % przedsiębiorców trzyma w łapkach 80% bogactw napawa optymizmem, że te 20% osób chcących zmian dla koni ma taką wartość jak w/w przedsiębiorcy.
Nie mam na celu nikogo atakować, chcę tylko bronić tych, którzy sami tego nie zrobią -
zwierząt, które udomowiliśmy i jesteśmy za nie odpowiedzialni. Nie uważam, że powinniśmy je wypuścić na wolność bo wiemy, że jest to niemożliwe. One teraz wymagają stałej nasze opieki. Naprawdę możemy pracować z nimi w przyjazny dla nas i dla nich sposób. Nie idźmy w stronę konsumpcjonizmu tylko zatrzymajmy się i otwórzmy umysł. Nie trzeba ciągle przeć w kierunku : więcej, szybciej, wyżej, głębiej. To niczemu nie służy.
Żyjmy dostrzegając istotne i piękne elementy życia i do cholery dajmy żyć prawdziwym życiem innym.
Zdominowaliśmy świat i zabiliśmy swoją kreatywność w imię zdobytego szczytu ewolucji - jak sami to określiliśmy, zapewne inni użytkownicy planety tak nie sądzą. Jak tak wygląda ten szczyt to według mnie jest pozorny. Ciężko jest się zatrzymać i wyjść ze strefy komfortu, spróbować innej drogi. Jak ktoś jest zawodnikiem to nie można mu zwrócić uwagi na temat bolesności jaką wywołuje. On jest zawodnik, za to mu płacą. A PZJ wtóruje bo przecież 80% niezreflektowanych daje na to kasę. Kupując konie, płacąc takim jeźdźcom, napędzając karuzelę finansową. I przez to 80% nigdy nie będzie w tych 20%.
Wracając do zasady 20/80 można ją przełożyć na bardzo wiele kategorii życia. To odnosi się
do znajomości, efektywności treningów, satysfakcji z wykonanej pracy, wielkość włożonej pracy, czytanych książek, czasu wolnego. Czasami warto się zastanowić, czy chce się być w 20% czy w 80%. Osiągać tyle co 20% czy tyle co 80%. Zarabiać 80% czy 20% z naszych możliwości. Pewne jest, żeby coś osiągnąć i wyznaczyć swoją wartość trzeba przekraczać swoje granice. Wyjść ze strefy komfortu. Obierać nowe szlaki. Dbać o własny rozwój.
W naszych rękach jest nieco więcej niż nasz los. Ale jeżeli boimy się kreować swoje życie to jak mamy być odpowiedzialni za inne życie?
